மல்லிகை இரவுகள்...

பூமியின் ஈர்ப்பை எதிர்த்தபடி

இனியும் முடியாது என்றபோதும்

உன்முகம் காணும் காரணத்தால்

கரங்கள் சிவக்க முயற்சியைவிடாமல்

மெதுவாய் ஆதவன் கீழ்சாயும்காலம்

உனைபார்த்தபடி நான்

விழிகள் மட்டும் பார்த்தபடி நீ!

'

தொலைவில் பறக்கும் குயில்கள்

எழுப்பும் இனிய காணத்தை

சுமந்து நமைகடக்கும் காற்றின்

அலைகளுடன் கலந்து

அதனினும் இனிமையாய்

ஒலிக்கும் உன்பேச்சு

'

பேசுவது விழிகளா இல்லை

அசையும் உன் உதடுகளா

என்பதை என் விழிகள்

அறிந்த போதிலும்

உதடுகளையே இரசித்தன!

'

உதடுகள் இமைக்கமறந்த

பொழுதில் உணர்ந்தேன்,

வளையல்களில் ஒன்றோ

எனத்தோன்றும் உன்கைகடிகாரம்

கடந்துசெல்லும் உணரமுடியாத

காலத்தைகாட்டி சிரிப்பதை!

கவனித்தவளாய் 'நேரமாகிவிட்டது

பிறகுபார்க்கலாம்' என்று

உன் வழிநோக்கித்திரும்பினாய்

'

நீ திரும்பும்முன் சற்றேகவனித்தேன்,

குளித்துவிட்டு கூந்தல்துடைத்து தலைசீவி

நடுவாய் வைத்திருந்த வகுடை!
திரும்பியபின் அழகாய் தரிசித்தேன்,

இறையைதொழுது சூடியிருந்த மல்லிகையை!

'

நீயும் கடந்ததால்

உனை காணாது

வலுவெல்லாம் இழந்து

கதிரவன் வீழ்ந்தது,

மாலை மறைந்தது

மதியும் எழுந்தது

'

வகுடாய் என்னையும்

மல்லிகையாய் உன்னையும்

உன்னிடத்தில் வைத்துக்கொண்டாய்

பிரிக்கும் கூந்தல் பகுதியாய்

இந்த காரிரவு நம்மிடையே!

'

மல்லிகை நிலவை வகுடாய்

அணிவகுத்து நின்ற நட்சத்திரங்கள்

இப்பொழுது சூழ்ந்து நிற்கின்றன!

அதுபோல் கூந்தலைவென்று

வகுடு மல்லிகையை சூழும்

மல்லிகை இரவுகள்

தூரத்தில் தெரியும் நம்பிக்கையில்,

கடந்து செல்லும் இந்த

தனிமை இரவுகளை

நான் கவிதையில் களிக்கிறேன்...